Η πιο κοινή ηπατική νόσος, η μη αλκοολική λιπώδης νόσος του ήπατος (NAFLD) ή λιπώδες ήπαρ επηρεάζει σχεδόν 1 στα 4 άτομα σε παγκόσμια κλίμακα. Αυτή η ανθυγιεινή συσσώρευση λίπους στο ήπαρ είναι συχνή στους υπέρβαρους ή παχύσαρκους ασθενείς. Καθώς τα ποσοστά παχυσαρκίας συνεχίζουν να αυξάνονται παγκοσμίως, όλο και περισσότεροι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο εμφανίζουν NAFLD.
Τώρα, μια νέα μελέτη σε ζώα διαπιστώνει ότι η σωματική άσκηση μπορεί να βοηθήσει στη θεραπεία της NAFLD. Σύμφωνα με τη διεθνή ερευνητική ομάδα, η μελέτη ανοίγει το δρόμο για το σχεδιασμό νέων στρατηγικών για την πρόληψη της νόσου.
Ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά της μη αλκοολικής λιπώδους νόσου του ήπατος είναι η μεγάλη συγκέντρωση σταγονιδίων λιπιδίων (LD) που συσσωρεύονται μέσα στα ηπατικά κύτταρα.
«Τα ευρήματά μας αποκαλύπτουν ότι η αερόβια άσκηση, δηλαδή η μέτρια σωματική δραστηριότητα, βοηθά στον μεταβολισμό των λιπών επειδή μειώνει το μέγεθος των σταγονιδίων λιπιδίων και, επομένως, τη σοβαρότητα της νόσου», σημειώνει σε δελτίο Τύπου η Μαρία Ιζαμπέλ Χεράντεζ-Αλβαρέζ, καθηγήτρια στη Σχολή Βιολογίας του Πανεπιστημίου της Βαρκελώνης, στο Ινστιτούτο Βιοϊατρικής (IBUB) και στο Κέντρο Δικτύωσης Βιοϊατρικών Ερευνών για τον Διαβήτη και τις Συναφείς Μεταβολικές Νόσους (CIBERDEM).
«Επομένως, οι ενεργειακές απαιτήσεις που προκαλούνται από την άσκηση καθορίζουν τις ρυθμιζόμενες αλλαγές στις φυσικές και λειτουργικές σχέσεις μεταξύ των λιποσταγονιδίων και των μιτοχονδρίων, των κυτταρικών οργανιδίων που παρέχουν ενέργεια για το μεταβολισμό», προσθέτει.
Η αλληλεπίδραση αυτή μπορεί να λαμβάνει χώρα μεταξύ ενός συγκεκριμένου πληθυσμού μιτοχονδρίων που ονομάζεται peridroplet mitochondria (PDM).
«Ως αποτέλεσμα, η οξείδωση των λιπιδίων αυξάνεται σε αυτόν τον συγκεκριμένο πληθυσμό μιτοχονδρίων, μια διαδικασία που συμβάλλει στην πρόληψη της εξέλιξης της νόσου», εξηγεί η ερευνήτρια.
«Η αλληλεπίδραση μεταξύ των σταγονιδίων λιπιδίων (LD) και των μιτοχονδρίων είναι λειτουργικά σημαντική για την ομοιόσταση του μεταβολισμού του λίπους. Η άσκηση βελτιώνει τη λιπώδη ηπατική νόσο, αλλά μέχρι σήμερα ήταν άγνωστο αν η νόσος είχε άμεσο αντίκτυπο στις αλληλεπιδράσεις μεταξύ των ηπατικών LD και των μιτοχονδρίων», προσθέτει.
Οι συγγραφείς της μελέτης τονίζουν ότι η μιτοφουσίνη 2 (Mfn-2), μια πρωτεΐνη που βρίσκεται στην εξωτερική μεμβράνη των μιτοχονδρίων, φαίνεται να παίζει καθοριστικό ρόλο σε αυτή τη διαδικασία. Η πρωτεΐνη αυτή τροποποιεί την επικοινωνία μεταξύ των λιπιδικών σταγονιδίων και του συγκεκριμένου πληθυσμού μιτοχονδρίων.
«Διαπιστώσαμε μείωση του περιεχομένου που σχετίζεται με τα κορεσμένα λιπαρά οξέα στις ηπατικές μιτοχονδριακές μεμβράνες των ζώων που ήταν σωματικά δραστήρια. Αυτό υποδηλώνει ότι η ρευστότητα των μεμβρανών αυξάνεται στα μιτοχόνδρια», εξηγεί η καθηγήτρια. «Στην περίπτωση των ποντικιών χωρίς το γονίδιο Mfn-2, που επίσης ήταν σωματικά δραστήρια, δεν παρατηρήσαμε αλλαγές στον κορεσμό και στον μεταβολισμό των λιπαρών οξέων. Τα αποτελέσματα αυτά δείχνουν ότι η πρωτεΐνη Mfn-2 συμμετέχει στη ρύθμιση της σύνθεσης των λιπαρών οξέων των μιτοχονδριακών μεμβρανών ως απόκριση στη σωματική άσκηση», επισημαίνει η Χεράντεζ-Αλβαρέζ.
Οι ερευνητές εξηγούν ότι η πρωτεΐνη Mfn-2 ρυθμίζει την καμπύλη της μιτοχονδριακής μεμβράνης, ενώ προωθεί την οξείδωση των λιπών σε συγκεκριμένους πληθυσμούς μιτοχονδρίων.
«Λαμβάνοντας υπόψη τις λειτουργίες της Mfn-2 στη μορφολογία των μιτοχονδρίων και στο ήπαρ, οι θεραπευτικοί χειρισμοί των επιπέδων και της δραστηριότητας της Mfn-2 θα μπορούσαν να συμβάλουν στη μείωση της φλεγμονής και της ίνωσης που σχετίζονται με τη NAFLD», καταλήγει η καθηγήτρια.
Η μελέτη δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό περιοδικό «Metabolism».
ΠΗΓΗ: Studyfinds ΕΡΤ